در سخنرانی علمی این هفته پژوهشگاه بیوتکنولوژی کشاورزی نتایج تحقیقات عضو هیات علمی پژوهشگاه در خصوص همزیستی اندوفایت- گراس و نقش آن در کنترل بیولوژیک آفات ارایه شد.

به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه بیوتکنولوژی کشاورزی، دکتر رضا محمدی، عضو هیات علمی پژوهشکده بیوتکنولوژی صنایع غذایی پژوهشگاه در ابتدای سخنرانی  خود با اشاره به این که اندوفایت، میکروارگانیسمی  اعم از قارچ یا باکتری است که به صورت همزیست و بدون ایجاد بیماری در داخل گیاه میزبان رشد می‌کند، اظهار داشت: اندوفایت‌ها در بسیاری از گیاهان یافت می‌شوند به طوری که تخمین زده شده است که تنها تعداد قارچ های اندوفایت موجود در گیاهان بیش از یک و نیم میلیون گونه باشد. البته که تعداد گونه های شناخته شده در محدوده 70 تا 100 هزار گونه می‌باشد.

وی خاطرنشان کرد: قارچهای اندوفایت متعلق به جنس نئوتایفودیوم  (Neotyphodium) با بیشتر اعضاء گراس‌های سردسیری رابطه همزیستی دارند. بیش از ۱۰۰ گونه از ۸۰ جنس گراس به عنوان میزبان این قارچها شناخته شده‌اند که چمن‌های نظیر Lolium ، Festuc، Poa و Agrostis جزو این دسته گراسها می‌باشند.

به گفته محمدی، قارچهای اندوفایت همزیست گراس‌ها اولین بار  در دهه ۱۹۷۰ به خاطر مشاهده بیماری در دامهای تغذیه کننده از چراگاههای فستوکا در آمریکای شمالی شناسایی شدند.

وی خاطرنشان کرد: این اندوفایتها فقط از طریق غیر جنسی تولیدمثل کرده و از نظر ژنتیکی پایدار و از نظر انرژی کاملاً به گیاه میزبان وابسته می باشند. انتقال قارچهای اندوفایت به طور مادری و از طریق بذر صورت می گیرد.

عضو هیات علمی پژوهشگاه بیوتکنولوژی کشاورزی با بیان این که در رابطه همزیستی قارچهای اندوفایت با گراسهای میزبان انواع ترکیبات فعال شیمیایی تولید می شود، تصریح کرد: قارچهای اندوفایت باعث افزایش مقاومت گیاهان میزبان در برابر تنش های محیطی، حمله آفات، نماتدها و برخی بیماریهای گیاهی می‌شوند. قارچهای اندوفایت همزیست گراسها به واسطه تولید آلکالوئید‌های مختلف گیاهان میزبان را در برابر آفات مختلف حفاظت می‌کنند. وی افزود: آلکالوئیدهای پایرولیزیدین شامل –N استیل لولین و –Nفرمیل لولین، پایرولوپیرازین، ارگوپپتین و پیرامین ترکیباتی هستند که در گیاهان حاوی قارچ‌های اندوفایت تولید شده و باعث بازدارندگی تغذیه حشرات از گیاهان میزبان می‌شوند. تاکنون اثر قارچ های اندوفایت دست کم روی ۴۰ گونه آفت از شش راسته حشرات به اثبات رسیده است.